Sommige dingen zijn beter voor ons, maar we kunnen of willen ze niet zien. Zo dik liggen de lagen die de geschiedenis afgezet heeft, dat we de parels niet meer zien die begraven liggen – gefossiliseerd – in de lagen van ons bewustzijn.

Ik kan nog zoveel waardenbesef hebben, nog zoveel overtuigingen en opinies, ten strijde trekken voor het eigen grote gelijk . Het blijven voorstellingen binnen de horizon van mijn eigen werkelijkheid. Desondanks alle geoccupeerdheid zal het laatste woord niet door mij verteld worden maar door iets wat op de achtergrond speelt en zoveel immenser is dan wat we ons ooit zullen kunnen voorstellen.

Dan opent zich het landschap wanneer de blik van het inzicht de eigen aard gezien heeft. Dan opent zich het  bewustzijn. Dan opent zich de achtergrond en ontstaat er iets nieuws.

De eigen moraal kan zo verblindend zijn, zo afgesloten van je eigen natuur (de bron van je eigen welvaren) dat die innerlijke natuur je vroeg of laat komt te overvallen. De Grieken waren zich daar van bewust en zagen de innerlijke daimon als ons innerlijk kompas, als het innerlijke wezen dat we niet mochten onderdrukken. Wanneer we het toelieten maakten we kans op een leven van eudaimonia: een leven dat kon groeien en openbloeien tot geluk.