De schilder stapt in het labyrint van de geest wanneer hij een nieuw schilderij opstart. De uitgang kan hij enkel vinden wanneer hij these en antithese heeft weten op te heffen in een eigen synthese, of hoe Freud meende dat de schilder via zijn schilderkunst de weg terugvindt naar de realiteit.

    

De schilder stapt in de verbeelding als een vorm van antistructuur voor de reële wereld. Binnen de grenzen van het werk vecht hij de conflicterende krachten uit de culturele realiteit uit, laat hij zijn geest dolen door de architectuur van zijn werkelijkheid of uitmonden in een soort razernij van terribilitá.

    

Het schilderij wordt op die manier een genese van een nieuwe microkosmos. Een opeenstapeling van objecten, beelden, symbolen en onderlinge verwijzingen maken het voor de toeschouwer niet makkelijk de dieperliggende betekenis van het werk te ontsleutelen.

    

Onder deze rubriek van de site worden wat handhaven aangereikt om die drempel te overschrijden. Basso gaat ervan uit dat zijn schilderijen evengoed kunnen gezien (of beter: gelezen) worden als schrijfsels. Zijn werk zit vol merken, tekenen, (merktekens) en sporen. Finaal leiden de sporen tussen de verschillende beeldbiotopen tot een zichzelf verklarend verhaal.

    

De hedendaagse mens leeft in een samenleving waarin niemand werkelijk nog weet hoe alles draait en keert in deze wereld, wat de oorspronkelijke bedoeling was en waar we naartoe moeten. We leven in uiterst gefragmenteerde en in gelijktijdig heel ingewikkelde en verschillend geworden werelden, in een polyfonie van veel verschillende stemmen. We moeten niet alleen naar onszelf luisteren maar ook naar de stem van familie, werkgevers, maatschappij, gezagsdragers, media en social media. We worden dus overspoeld met informatie die heel vaak tegenstrijdig is en altijd multi-interpretabel.

    

Ook de kunst ontsnapt hier niet aan, en evolueert van iconografie naar iconologie. De objectiviteit van vaststaande symbolen worden vervangen door de subjectieve belevingssymbolen van de kunstenaar. Voor de toeschouwer verhoogt dat enkel maar de drempel tot leesbaarheid van het werk. Vanuit klassiek literaire werken en algemeen erfgoed wordt de lezer in onderstaande teksten verschillende sleutels aangeboden om tot een ontsluiting van de betekenis van het werk te komen.