Ergens in de wereld scheurt iets open en storten maalstromen van leven onze habitat binnen. Dit onbegrensde, ongelimiteerde driftleven werpt zich op de oevers van de bestaande beschaving. Steeds weer zullen de bewoners in deze zone de uitdaging met de nieuwe psychische vloeibaarheid moeten aangaan en gedwongen worden er een nieuwe orde mee op te bouwen. Dit is het lot en tevens de waarde van het leven van de mens.

    

In die wentelende fractale caleidoscoop proberen we ons leven in te richten. In de kieren en spleten bouwen we onze nesten. We vinden religie uit om ons te verweren tegen al dat gedraai, we omklemmen de roede om gerechtigheid af te dwingen, we verschansen ons tussen het kreupelhout met zijn stekels en doornen, we vinden wapens uit om ons territorium te verdedigen. Het is een strijd en we zijn altijd weer verdeeld. Tussen ons verleden en onze toekomst, tussen elkaars gewoonten en rituelen, tussen leven en dood, tussen gezondheid en ziekte, tussen twee immer tegen elkaar instromende bewegingen.

    

Die motieven uit de grootst mogelijke dimensie vertakken en verkleinen zich eindeloos tot in het kleinste schakeltje van het individu: "Individuum est ineffabile" - het individu is onuitsprekelijk.

    

Zo zijn de schilderijen van Basso niets anders dan zelfportretten van de mens tegen de achtergrond van het immense.