Inleiding iconografie
Als de ziel iets wil ervaren, werpt ze een beeld voor zich uit en stapt er dan in.
De schilder stapt in het labyrint van de geest wanneer hij een nieuw schilderij opstart. De uitgang kan hij enkel vinden wanneer hij these en antithese heeft weten op te heffen in een eigen synthese, of hoe Freud meende dat de schilder via zijn schilderkunst de weg terugvindt naar de realiteit.
De schilder stapt in de verbeelding als een vorm van antistructuur voor de reële wereld. Binnen de grenzen van het werk vecht hij de conflicterende krachten uit de culturele realiteit uit, laat hij zijn geest dolen door de architectuur van zijn werkelijkheid of uitmonden in een soort razernij van terribilitá.
Individuum est ineffabile I
Ergens in de wereld scheurt iets open en storten maalstromen van leven onze habitat binnen. Dit onbegrensde, ongelimiteerde driftleven werpt zich op de oevers van de bestaande beschaving. Steeds weer zullen de bewoners in deze zone de uitdaging met de nieuwe psychische vloeibaarheid moeten aangaan en gedwongen worden er een nieuwe orde mee op te bouwen. Dit is het lot en tevens de waarde van het leven van de mens.
Individuum est ineffabile II
Het individu is onuitsprekelijk.
Dit werk gaat over hoe het lokale zich verhoudt tegenover het globale. Hoe ergens in de wereld iets openscheurt en zich op de oevers van de plaatselijke bevolking stort.
Het gaat over hoe de "locals" reageren op de machinaties van het grote wereldgebeuren en welke rol ze vertolken in dit immer wentelend rad, over de uitdaging onze streekgebonden liefde uit te spelen en een plaatsje te veroveren te midden deze grote roterende caleidoscoop.
Individuum est ineffabile III
Er zijn prijzen te winnen aan de oever.
De eerste indruk die dit schilderij maakt is er één van onleesbaarheid. Er wordt een muur aan ornamenten opgetrokken waarin we meteen verdwalen. De voorstelling is druk en daardoor ook moeilijk toegankelijk.
Het enige rustpunt in dit werk is een verre waterpartij die zich langs een engte tot op de voorgrond gooit. Gestold, zilverachtig, doof en blind ligt zij voorover gedrukt, weerloos voor onze voeten, als kwik gespiegeld tussen twee fronten.
Rondom haar kromt de wereld zich op als kreupelhout. Met hoeken en ogen vechten aaneengeregen snoeren van zwavel zich langs een muur van kleur omhoog. Hier en daar verscherpen ze tot angels of stekelige doornen, elders ronden ze af tot zaden of vruchten.
... wo die Kunst sei, soll die Wissenschaft erst hinkommen
Net zoals de eukaryoten ooit een kapitaal aan energie aanlegden door bacteriën in te sluiten, zo slepen de vormen binnen Basso's schilderijen coloriet en picturaliteit aan tot ze uitmonden in één orgiastisch-monumentale bewustzijnsbios.
Basso heeft zijn naam niet gestolen en schildert bottom-up, net zoals de natuur zich ontwikkelt. Zijn werken zijn lichamen, rompen, poelen van organen, zwemmend in het vruchtwater, klaar om uit te breken, om zichzelf een kop te schilderen en tot bewustzijn te komen.
The Mill
We zitten allemaal aan de troon van het Opperwezen vast met een rekbare ketting die onze bewegingsvrijheid beperkt zonder ons tot slavernij te reduceren. Wat de universele orde der dingen zo bewonderenswaardig maakt, is dat mensen vrij hun gang kunnen gaan terwijl ze in God handen zijn.
Ze zijn vrij en slaaf tegelijk; ze doen wat ze willen terwijl ze desondanks gebaande paden volgen. Ieder staat in het middelpunt van een actieradius waarvan de diameter varieert conform de Eeuwige Meetkundige, die onze wil kan rekken, beperken, intrekken of sturen, zonder het wezen ervan geweld aan te doen.
Eerste lezing
In één der zalen van de Kosmos heeft de Eeuwige Meetkundige alles volgeklad: de grond, de wanden, het plafond. Met zwierige maar berekende hand heeft hij lijnen, kruisen, hoeken, vierkanten en punten in de ruimte geschreven. Met de mens verschijnen ook de duimen, handbreedtes, ellen, vadems, gewichten, maten, koevoeten, hefbomen, katrollen en soortgelijk gerei. De mens bevestigt immers zijn aanwezigheid door energie te veroveren op de natuur en zich te meten met de ander.
Das innere Auge
Sommige dingen zijn beter voor ons, maar we kunnen of willen ze niet zien. Zo dik liggen de lagen die de geschiedenis afgezet heeft, dat we de parels niet meer zien die begraven liggen – gefossiliseerd – in de lagen van ons bewustzijn.
Ik kan nog zoveel waardenbesef hebben, nog zoveel overtuigingen en opinies, ten strijde trekken voor het eigen grote gelijk . Het blijven voorstellingen binnen de horizon van mijn eigen werkelijkheid. Desondanks alle geoccupeerdheid zal het laatste woord niet door mij verteld worden maar door iets wat op de achtergrond speelt en zoveel immenser is dan wat we ons ooit zullen kunnen voorstellen.
Autopilot
Basso graaft om lokaas verdekt op te stellen. Vervolgens spant hij zijn netten uit.
In een samengeschilderd landschap waar binnen het overneemt van buiten stelt de schilder scherp op verschillende antagonisten die ten tonele verschijnen. Hij laat ze toe, nodigt ze uit, maar schildert ze evengoed terug naar de vergetelheid. Zij die blijven, strekken de touwen strakker.
Jimi xpr
Een heidens donker hart. Men stuit erop, als op een nest. Een broeierig nest van inheems kloppend bloed en ritselende natuur . Als wanneer men een steen wegtrekt van de aarde en het krioelende leven ziet dat het licht schuwt. Tentakels onder paddohoeden slepen zich door het landschap giftig van persoon tot persoon en vervlechten zich tot arabesken op de achtergrond. Het zijn niets anders dan ingevreten sporen, sluipwegen en afvoerkanalen van angst, gier en bier. . Wie hier op het dwaalspoor is terechtgekomen beleeft De ultieme trip naar de zelfkant van de geest. Een valkuil. De pronkende adelaar is gevallen tot donkere en giftige schorpioen.
De scheppergod Khepri (xpr) nam in het Oude Egypte de vorm aan van de scarabee/kever. Zijn naam betekent worden of gebeuren. Hij ontstond uit zichzelf en had dus geen vader of moeder.
Wash my love
Een onstilbaar verlangen naar vereniging, terwijl alle ruimte implosief zuigend werkt. Alles wordt tot herinnering en werkt in het beste geval als verzachtende balsem, met de onschuld als eeuwigdurende troost. Hoe lang moet dit nog blijven duren, dit geïnstitutionaliseerd onwrikbaar geklemd zitten, waarbij de hemel verbannen wordt naar een plaats buiten dit huidig leven. De blik op oneindig, daar waar de sterren fonkelen en beloftes bewaarheid worden.